Bas krijgt op zijn vijfde een ernstig auto-ongeluk waardoor hij niet meer kan voetballen en op zoek moet naar een andere sport. Vader Hans tafeltennist bij Swift en dat lijkt Bas ook wel wat. In 2006 gaat hij als klein mannetje mee naar de Special Olympics, een toernooi voor G-sporters, waar hij elke tegenstander van de tafel slaat. Maar Bas’ beperking is lichamelijk, dus is hij bij de G-sport niet echt op zijn plek. Gelukkig kan hij bij Swift prima uit de voeten. ‘Ik ben heel erg gestimuleerd door Lumen Dekker, die trainer was bij Swift’, vertelt Bas. ‘Van hem heb ik heel veel geleerd.’ Op zijn elfde komt hij bij de (jeugd)selectie van de NTTB. Dat herinnert hij zich nog goed. ‘Ik keek zó op tegen de anderen van de selectie. En nu ben ik zelf ook zo goed’, constateert hij met een bescheiden glimlach. Hij heeft zo veel talent dat hij in Zwolle naar het Centre for Sports & Education gaat; daar combineert hij een aantal jaren zijn opleiding met tafeltennis.

Inmiddels woont hij op Papendal, waar hij fulltime heeft gewerkt aan de voorbereidingen op deelname aan de Paralympics in Rio de Janeiro. Tussen de bedrijven door, speelt hij ook eredivisie bij De Treffers ’70 uit Klazienaveen. Met valide tegenstanders wel te verstaan.

Bas staat lang op de tiende plaats van de wereldranglijst van Paralympische spelers. Ruim voldoende om geplaatst te worden voor de Spelen. Maar dan valt hij – in oktober 2015 – van de trap en breekt zijn hand. Even lijkt Rio heel ver weg… Drie maanden duurt de revalidatie en zijn kansen om zich via de reguliere ranking te plaatsen zijn zo goed als verkeken. Na een laatste toernooi in Costa Rica staat hij op de dertiende plaats: niet hoog genoeg om naar Rio te mogen.

Dan vraagt het NOC*NSF een wildcard aan bij de IPTTC (International Paralympic Table Tennis Committee). ‘Die werd gelukkig zonder problemen toegekend. Dus kan ik nu naar Rio!’ lacht Bas.

De laatste weken voor de reis naar Rio wordt er hard gewerkt. De focus is langzaamaan verlegd van krachttraining naar baltraining naar wedstrijdtraining. ‘Bij die wedstrijdtrainingen oefen je heel veel op bijvoorbeeld je service en je eerste bal’, legt Bas uit. ‘Bovendien trainen we op de officiële paralympicstafels. Die hebben een andere kleur dan de gewone. Daar moet je echt aan wennen, dat speelt heel anders.’ Net als de tafels, zijn ook de ballen in Rio anders. ‘Wij spelen hier met celluloid ballen, zonder naad. In Rio spelen we met plastic ballen, met naad. Die zijn zachter. Maar het gaat wel steeds beter hoor!’

Tijdens een kort trainingskamp in Portugal vlak voor vertrek naar het toernooi kunnen de spelers vast wennen aan de temperatuur. En dan is het vrijdag 2 september tijd om het vliegtuig te nemen naar Brazilië, waar de spelen op 7 september worden geopend.

Het is voor Bas niet de eerste keer dat hij de sfeer van de Paralympics meekrijgt. In 2012 was hij in Londen. Niet als deelnemer, maar om vast ervaring op te doen voor de editie van 2016. ‘Daar was ik met andere sporters waarvan toen ook al duidelijk was dat er een kans was dat ze mee zouden gaan naar Rio. We hebben dus alles al wel een keer gezien, de sfeer geproefd. Dan is het niet compleet nieuw als we in Rio zijn!’

Bas doet in het enkelspel mee in klasse tien, de klasse waarin tafeltennissers uitkomen met de lichtste vormen van beperkingen. Samen met Gerben Last neemt hij ook deel aan het dubbelspel. Vader Hans komt hem in Rio aanmoedigen en natuurlijk hopen alle sporters dat er veel supporters zijn. Daar wil Bas trouwens nog wel iets over kwijt. ‘Wij trainen net zo hard en net zo veel als de valide sporters. Jammer dat er toch voor ons veel minder aandacht is.’ En met een lichte zucht: ‘Ik kan me er wel druk om maken, maar het helpt niet.’

Op 8 september gaat het los; in Barra da Tijuca, het Riocentro Pavilion 3. En al op 10 september zijn de eerste finales in het enkelspel. Maakt hij kans op een medaille? ‘Dat wordt wel moeilijk’, schat hij eerlijk in. ‘Maar in juni heb ik in China nog wel gewonnen van de nummer 3 van de ranglijst. Dus met een beetje gunstige loting weet je het maar nooit! Ik ga het in elk geval proberen!’